بسیار قبل تر از اینکه آیفون و یا حتی مک پا به عرصه رقابت بگذارند، اپل حاصل گردهمایی تعداد کمی از مهندسانی بود که در یک کارخانه کار می کردند و ایده تولید کامپیوترهای شخصی را به طور جدی دنبال می کردند. در این میان همکاری جابز با وزنیاک منجر به تولید نخستین گجتشان شد که نام آن را Apple I گذاشتند. تعداد بسیار کمی از این دستگاه ها فروخته شد و تعداد محدودی از آن تا به امروز سالم مانده اند. حال موزه ای با عنوان «لیوینگ کامپیوترز» (Living Computers) در سیاتل برپا شده که سه عدد از این دستگاه را در معرض نمایش عموم قرار داده که یکی از آنها کامپیوتر شخصی جابز بوده است.

بعد از اینکه نام استیو جابز فقید ۵ بار و نام تیم کوک ۳ بار در بین ۱۰۰ شخصیت تاثیرگذار تاریخ آمریکا قرار گرفت، حالا نوبت به آیفون رسیده تا لقب تاثیرگذارترین گجت تاریخ را به خود اختصاص دهد.

با گذشت تقریباً ۵ سال از مرگ استیو جابز، شاید ماندگار ترین میراث او این باشد که چگونه این تعداد از محصولات اپل به شکلی بی سابقه به بخشی از زندگی کارمندان و کارفرماها تبدیل شده است. یکی از نمونه های این موضوع آیپد است. از این محصول در ابتدای عرضه اش در سال ۲۰۱۰ بدگویی های زیادی شد. بسیاری آن را یک ابزار ناپخته دانستند؛ محصولی که از دید بعضی ها یک موبایل بیش از اندازه بزرگ و از دید برخی دیگر یک لپتاپ بیش از اندازه کوچک به حساب می آمد. به گفته ی مجله ی وایرد، اریک اشمیت گوگل در آن زمان در مورد آیپد گفته بود: «یک نفر به من بگوید فرق یک تلفن بزرگ و یک تبلت چیست». بیل گیتس نیز گفته بود: «من هنوز فکر می کنم ترکیبی از صدا، قلم و یک کیبورد واقعی پرطرفدارترین ترکیب خواهد بود. آیپد ریدر بدی نیست، اما هیچ چیز در آن وجود ندارد که با نگاه کردن به آن بگویم کاش مایکروسافت زودتر این کار را کرده بود».