جهت ورود به تالار گفتمان سایت کلیک کنید


کامپیوترهای پوشیدنی

آیا عینک گوگل را به یاد دارید؟ دستگاهی که چهار سال پیش با هیاهوی زیاد ساخته شد و به‌سرعت به شی تمسخربرانگیزی تبدیل شد. همه از کسانی که آن را به چشم داشتند، دوری می‎کردند، چراکه قرار دادن دوربین روی سر، نگرانی‎های نقض حریم خصوصی را به دنبال داشت و حتی به نظر می‎رسید برنامه Glass Explorer آن نیز برای تحقیر مردم استفاده می‎شود. سرانجام گوگل در ژانویه 2015، برنامه Glass Explorer را متوقف کرد. مشخص بود که کار به پایان رسیده است. با وجود اینکه به نظر می‎رسید بسیاری از افراد از این دستگاه متنفر هستند، اما تجارت موضوع دیگری بود.

کامپیوترهایی جلوی چشمانتان


گوگل و سایر تولیدکنندگان عینک‎های هوشمند، فرصتی در این صنعت پیدا کرده بودند که می‌توانستند با در اختیار داشتن دستگاهی که اطلاعات را بدون نیاز به استفاده از دست‎ها در جلوی دیدگان به نمایش درمی‎آورد، یک ابزار کاربردی عالی – یا یک گام فراتر، کامپیوتری در جلوی صورت کاربر- به بازار ارائه کنند.
این روزها عینک‎های هوشمندی را می‎بینیم که تنها مختص گوگل نیستند. شرکت‎هایی مثل Vuzix، Atheer، ODG و مایکروسافت (Hololens ) به همراه بعضی دیگر از تولیدکنندگان نیز سخت‌افزارهایی را تولید می‎کنند که چشم به آینده تجارت دوخته‎اند.

به نظر می‎رسد بازیگر اصلی در زمینه سیستم‌عامل و نرم‌افزار، APX Labs باشد؛ استارت‌آپی که پلتفرمی شبه‌سخت‌افزاری را توسعه داده است که شرکت‎ها می‎توانند به کمک آن اپلیکیشن‎های سفارشی‌شده عینک‎های هوشمند را تولید کرده و آن‌ها را به سیستم‎های سازمانی متصل کنند. در نظر داشته باشید که هنوز در ابتدای راه چنین سیستم‎هایی قرار داریم و با وجود این‌که بعضی از شرکت‎های بزرگ، آینده روشنی را در برابر این فناوری می‎بینند، همچنان محتاطانه در این راه گام برمی‎دارند، کار را با پروژه‌های کوچک پیش می‎برند و برای سازگار شدن هنوز هم موانع بسیاری بر سر راهشان است.

در آغاز راه
امروزه، با وجود اینکه عینک‎های هوشمند جایگاه مشخصی در موقعیت صنعتی- تجاری ندارند، اما بعضی از شرکت‎های بزرگ مثل Boeing ،GE و VW خلبانان خود را وادار می‎کنند که نحوه استفاده بهینه از آن‌ها را یاد بگیرند. گستره استفاده از عینک‎های هوشمند می‎تواند بسیار فراگیر باشد و از فردی که در کارگاهی کار می‎کند و با دستورالعمل پیچیده نصب و راه‌اندازی دستگاه سروکار دارد تا کارگر یا مهندسی که در پالایشگاه پتروشیمی‎ مشغول کار است و برای تعمیر یک دستگاه پیچیده نیاز به راهنمایی دارد، متفاوت باشد.
ممکن است بگویید با استفاده از تبلت یا لپتاپ هم می‎توان به راهنما و دستورالعمل‎ها دسترسی پیدا کرد، اما این موضوع را در نظر بگیرید که چقدر مفید و کاربردی خواهد بود که با استفاده از جست‌وجوی صوتی، در حالی که دست‎هایتان آزاد است و می‎توانید از آن برای انجام کار اصلی خود استفاده کنید، اطلاعات مورد نیاز برای تعمیر یک دستگاه در جلوی صورتتان نمایان شود و شما را در برخی مواقع حتی به‌سادگی با نوررسانی و روشن کردن بخش‎های مربوطه در راه انجام فرایند کار راهنمایی کند؛ این همان چیزی است که عینک‎های هوشمند برایتان به ارمغان می‎آورند

کامپیوترهایی جلوی چشمانتان2

آنجلا مک‎اینتایر، مدیر فروش عینک‎های هوشمند Gartner می‎گوید که در حال حاضر ظرفیت بازار برای این نوع از محصولات بسیار محدود است، اما شرکت او انتظار دارد تا سال 2020 بازار نمایشگرهای قابل نصب روی سر، به چیزی در حدود 40 میلیون دستگاه برسد. این تعداد می‎تواند هر دستگاهی از هدست‎های واقعیت مجازی مثل اکولوس ریفت و کاردبورد گوگل تا ابزارهای واقعیت افزوده مانند هولولنز و عینک‎های هوشمندی مثل گوگل گلس و Vuzix M300 را شامل شود. مک‎اینتایر پیش‌بینی می‎کند حدود 40 درصد از این ابزار صرفاً برای مصارف صنعتی و تجاری استفاده شود.

موارد استفاده اولیه
مک‎اینتایر معتقد است که می‎توان موارد استفاده صنعتی- تجاری از فناوری عینک‎های هوشمند را به سه دسته طبقه‌بندی کرد. شایان ذکر است که این‌ها ایده‌هایی هستند که از نظر او در درجه اول اهمیت قرار دارند و به مرور زمان ممکن است سناریوی‎های دیگری نیز توسعه پیدا کنند. پاول بوریس، سرپرست بخش صنایع تولیدی GE Digital و مجری راه‌اندازی بخش عینک‎های هوشمند خلبانان این شرکت می‎گوید که بیش از صد اپلیکیشن مختلف برای خلبانان آماده کرده است. او در حال حاضر کار را تا همین اندازه محدود کرده است تا بتوانند مشکلات و مسائل پیش رو را برطرف کنند، اما امیدوار است به مرور زمان پیشرفت کار شتاب بیشتری بگیرد.
یک سناریو این است که به‌سادگی از عینک‎ها به عنوان دوربین‎های متصل به سر استفاده شود تا بتوان در حالی که دست‌ها برای انجام کارهای مهم‎تر آزاد است، از چیزی که مشاهده می‎کنید عکس یا فیلم تهیه کرد و آن را با متخصصانی که در مکان‎های دیگری حضور دارند به اشتراک گذاشت و از آن‌ها برای شناسایی ماهیت مشکل و راهنمایی برای رفع آن کمک گرفت. مک‎اینتایر می‎گوید که این ساده‎ترین و مقرون‌به‌صرفه‎ترین راه برای شروع کار با عینک‎های هوشمند است، اما موارد استفاده آن محدود است.
مورد بعدی استفاده، نمایش دستورالعمل‎ها به صورت متنی است، به این شکل که یک عکس یا ویدیو بدون نیاز به کمک انسانی، فرایندی را تشریح می‎کند. هر کاری را می‎توان به مراحل مختلف تقسیم‌بندی کرد، بدین معنا که قبل از تکمیل کردن مرحله اول، نمی‎توانید به مرحله بعد وارد شوید. به این صورت اطمینان حاصل می‎شود که فرایند انجام و تکمیل کار، به شکلی دقیق و سازمان‌یافته انجام خواهد گرفت. همچنین می‎توانید از طریق فرامین صوتی به بخش‎های مختلف دستورالعمل دسترسی داشته باشید و مراحل کار را مرور کنید. در این شیوه، نرم‌افزار به یک سیستم مرکزی متصل خواهد بود تا اطلاعات درست را در زمان مناسب در اختیار کاربر قرار دهد. از آنجا که این نوع از روش کاربردی باعث افزایش بیشتر از بهره‎وری می‎شود، ممکن است مراحل توسعه آن طولانی‎تر و پرهزینه‎تر باشد.

این دقیقاً همان روشی است که شرکت بوئینگ در پروژه پایلوت خود از آن استفاده می‎کند و به وسیله آن به تکنسین‎های خود کمک می‎کند تا سیم‌کشی‎های پیچیده به‌کاررفته در هواپیماهای جت را به‌درستی انجام دهند. سیستم، کاربر را راهنمایی می‎کند تا به‌درستی و با جزئیات کامل و دقیق سیم‎ها را به کانکتورهای مرتبط متصل کند. تکنسین‎ها به جای اینکه برای رسیدن به دستورالعمل بعدی دائماً سرشان را بالا و پایین کرده و به لپ‎تاپ نگاه کنند، با استفاده از عینک‎های هوشمند می‎توانند از دستان خود برای نگهداشتن سیم‎ها و اتصال آن به کانکتورها استفاده کنند. در همان حال عینک هوشمند آن‌ها را برای انتخاب سیم و کانکتور درست، راهنمایی می‎کند. با این روش بازدهی انجام کار به‌مراتب بالاتر می‎رود.
در نهایت، با استفاده از واقعیت افزوده عینک‎ها می‎توانند یک تصویر متحرک را روی چیزی که متصدی انجام کار در حال نگاه کردن به آن است، منعکس کنند. با این روش به‌راحتی می‎توان به آن‌ها آموزش داد که برای مثال، چگونه قطعات یک دستگاه تهویه مطبوع را سر هم کرده یا بخش معیوب را تعمیر کنند. با این کار در زمان مناسب بخش مدنظر مشخص خواهد شد. مک‎اینتایر تحقق این روش را در حال حاضر امکان‌پذیر  نمی‎داند، اما هرچه سخت‌افزارها بیشتر پیشرفت می‎کنند، می‎توان به حضور این نوع از کاربردها نیز امیدوارتر بود.

راه پر فراز و نشیب پیش رو
بررسی موارد استفاده منطقی، اولین گام برای رسیدن به نتایج عملی است. اما وقتی موارد استفاده به انواع گوناگونی از نیازهای سازمانی مرتبط می‎شود، انجام کار بسیار پیچیده‎تر ‎خواهد شد. بوریس از شرکت GE معتقد است که در حال حاضر این بزرگ‌ترین مانع برای استفاده گسترده از عینک‎های هوشمند در سازمان‌ها و صنایع است. به محض اینکه این معما حل شود که چگونه باید داده‎های مورد نیاز را از سیستم‎های مرکزی پیچیده به روش مؤثرتری به دست آورد، نحوه استفاده از آن نیز مشخص می‎شود. اما در حال حاضر این مانع بزرگی به حساب می‎آید.
مثال سیستم سیم‌کشی شرکت بوئینگ شامل دسترسی به چندین سیستم مختلف از طریق بخش‎های مختلف سازمان‎های تشکیل‌دهنده بوئینگ است که باعث پیچیدگی در لایه‌های مختلف دسترسی به داده‎ها می‎شود. از سوی دیگر، معمولاً این‌ها سیستم‎های قدیمی‎تری هستند که برای کار با سایر سیستم‎ها ساخته نشده‎اند و برای اینکه بتوان آن‌ها را برای کار با یک اپلیکیشن عینک هوشمند مدرن آماده کرد، نیاز به صرف زمان و هزینه زیادی دارد.

شرکت APX Labs  با اعمال تغییرات اساسی در پلتفرم خود که اپلیکیشن موجود در هدست را به انواع مختلفی از سیستم‎های خارجی متصل می‎کند، سعی دارد این مشکل را برطرف کند. اما انجام این کار به همین سادگی نیست و برای برقراری این ارتباط باید کارهای زیادی انجام شود.
مک‎اینتایر اشاره می‎کند که تأخیر در عملیاتی شدن پروژه عینک‎های هوشمند تنها مربوط به مشکلات فنی نیست. وجود خود این عینک‎ها نیز مشکل‌ساز است، چراکه ضرورتاً به‌گونه‎ای طراحی نشده‎اند که بتوان به‌راحتی آن‌ها را در مدت یک شیفت کاری هشت‌ساعته به چشم زد. عمر باطری نیز همچنان چالش بزرگی محسوب می‎شود؛ به‌ویژه وقتی قرار باشد در کاربردهای فشرده و طولانی‌مدت از آن‌ها استفاده شود. بعضی از شرکت‎ها نیز باید مقررات ایمنی و سلامت را برای محافظت از چشم‌ها در برابر صدمات در زمان طراحی عینک‎های هوشمند مدنظر داشته باشند. مک‎اینتایر در ادامه اضافه می‎کند که تولیدکنندگان باید این موضوع را هم در نظر داشته باشند که در زمان طراحی عینک‎های هوشمند بتوان از آن‌ها با عینک‌های طبی نیز استفاده کرد.

مسیری که باید پیمود
مانند هر فناوری جدید دیگری، به مرور زمان سخت‌افزار و نرم‌افزار مرتبط با آن نیز تکامل پیدا می‎کند و بسیاری از مشکلات برطرف خواهد شد، اما این فرایندی است که با گذشت زمان به نتیجه خواهد رسید.
برایان بالارد، مدیر عامل APX Labs، می‎گوید که صرف‌نظر از تمام این مسائل، چالش اصلی پیدا کردن مواردی از استفاده است که عینک‎های هوشمند واقعاً بتوانند در وقت و هزینه مصرف‌کنندگان صرفه‌جویی کنند. وقتی می‎توانید با تلفن هوشمند یا تبلت خود عکس بگیرید، احتمالاً انگیزه‎ای برای صرف هزینه اضافی برای تهیه عینک هوشمندی که همان کار را انجام می‎دهد، نخواهید داشت. به عقیده وی، شرکت‎ها باید به این درک برسند که آزاد گذاشتن دست برای انجام کارهای مهم‎تر از نگهداشتن تلفن هوشمند یا لپ‎تاپ، می‎تواند فرایند انجام کارها را سریع‎تر کند و میزان بهره‌وری را تا اندازه قابل توجه‎ای افزایش دهد.
در حال حاضر عینک‎های هوشمند مراحل ابتدایی مسیر خود را برای وارد شدن به بخش تجارت و صنعت سپری می‎کنند، اما واضح است که اگر بتوانند برای برخی از مشاغل خاص موانع و مشکلات پیش رو را کنار بزنند، این فناوری می‎تواند به عنوان پدیده متحول‌کننده‌ای، خود را تثبیت کند.

منبع شبکه

 

جهت تبادل گفتگو و حل مشکلات در باره این موضوع , کلیک کنید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *